Vanavond is er weer een feedback sessie op het clubhuis. Elk kwartaal organiseert het bestuur een vergadering voor alle huiseigenaren van ons estate. Officieel is deze bijeenkomst niet voor ons bestemd want wij huren het huis en toch zijn we er graag bij. Natuurlijk omdat we willen weten wat er hier speelt en stiekem eigenlijk vooral voor het spektakel.

Olympische afmetingen
Ik weet niet wat het is, elke feedback sessie loopt uit op een gigantische vechtpartij. Voor de duidelijkheid.. wij wonen op een bovengemiddeld mooi estate. Een dure. Alle huizen liggen rond één van de beste golfbanen in deze streek, bijna iedereen heeft een zwembad in de tuin (wij ook met olympische afmetingen) en onze tuin is zo groot dat onze hond elke dag weer een nieuwe stukje ontdekt. Zonder overdrijving: we wonen op een mooi estate.

Witte wijn
Ja dus zelfs op zo’n exclusief estate kunnen bewoners goed ruziën. Ik kan me nog goed onze eerste feedback vergadering herinneren. Wij stonden een beetje onwennig achteraan te observeren. Onze buren (aan de rechterkant) een blank ouder echtpaar wat beiden nog midden in het (werkend) leven staat, wenkte ons om bij hen aan het tafeltje te komen zitten. Gezellig dacht ik nog. De wijn in de koeler stond al klaar. De buurman schonk een glas in en wees naar de witte wijn en fluisterde dat ik het snel moest op drinken. Naïeve ik dacht dat de wijn zo lekker was dat ik het niet mocht laten staan. Zeker, het was een lekkere wijntje. Nou veel heb ik er niet van kunnen genieten. Want bij de tweede slok, riep de buurman dat het nu echt tijd was om te gaan.

Onveilige situatie
De stoelen en tafels vlogen door de lucht. Grote mannen en schreeuwende vrouwen gingen met elkaar op de vuist. Rollend zag ik mensen over de grond gaan. Het bestuur dat achter een rijtje tafels zat, was ook niet veilig. Glazen vlogen door de lucht. Als bij een brand zo snel waren wij buiten. Een moment later zaten we in het vierpersoons golfkarretje van de buren op weg naar huis. Veilig.

Bloedend slagveld
Bijzonder he, dat een op het oog gewone vergadering kan uitlopen op een slagveld. Later vroeg ik de buurvrouw er naar. Ik was toch wel benieuwd wat er daar nu precies gebeurde. Ze vertelde over de ‘gevoeligheden’. Het verleden van de apartheid speelt nu nog steeds een rol. Een grote rol. Het is lopen op eieren bij zo’n bijeenkomst omdat je niemand tegen je wilt hebben. Zodra het gaat over financiën (de bijdrage gaat omhoog of er is geld om iets extra te doen) vindt er een discussie plaats.

Eindeloze discussies
Nu is er niks mis met een goede discussie. Sterker nog, in Nederland doen we dat ongeveer de hele dag. Thuis, met je partner, met je kinderen, op het werk, met je baas, met je collega’s, op de televisie bij talkshow. Overal. Hier in Zuid Afrika doen we het anders. Het lijkt wel een ongeschreven regel die iemand bij de geboorte is geleerd: dat je nooit het achterste van je tong laat zien. Wees ten allen tijde meegaand. Neem geen standpunt in.

Afreken-cultuur
Ook in onze dagelijkse praktijk ontmoeten we wel eens mensen die geen standpunt in nemen. Misschien omdat ze niet willen of durven. Stel je maar eens voor dat je in een organisatie werkt waar je wordt afgerekend. Heel snel verandert er dan iets. Ik heb het met eigen ogen gezien hoe mensen door verkeerd leiderschap bang en klein werden. Heel erg. Daarom is het voor ons weer eens belangrijk om te realiseren om geen oordeel te hebben. Al het gedrag komt ergens vandaan. Of het nu is door een verrotte afreken-cultuur of de apartheid. Heb respect voor het model van andermans wereld, want iedereen is uniek. Iedereen heeft zijn geschiedenis en eigen context. En bestaat niet zoiets als het perfecte, correcte en goede wereldmodel.