Een man klopte hard op de deur van het klooster. Een monnik opende de grote poort. ‘Deze druiven zijn de mooiste druiven die mijn wijngaard heeft geproduceerd. Alstublieft’, zei de man.
‘Dank. Ik geef ze aan de abt.’
‘Maar, ze zijn voor u. U opent de deur, beste monnik.’

De monnik bewonderde de hele ochtend de prachtige tros druiven en besloot ze toch aan de abt te geven. De abt heeft hem immers altijd aangemoedigd met zijn wijsheid.

De abt was blij met de druiven, maar hij besloot ze door te geven aan een zieke monnik in het klooster. ‘Het zal hem goed doen.’ En de zieke monnik was dankbaar. Hij besloot echter de druiven aan de kok te geven. De kok die hem altijd zo goed verzorgde. En de kok bewonderde de prachtige druiven. Zo perfect dat niemand de druiven meer zou waarderen dan de koster.

De koster was op zijn beurt blij met het geschenk. Hij gunde de druiven aan de monnik, die hem bij binnenkomst van het klooster zo welkom had geheten. En dus net voor het donker, gaf hij de druiven aan de monnik bij de poort. “Eet en geniet hiervan.”

De monnik besefte zich dat de druiven echt voor hem waren. En hij genoot van elke druif, terwijl hij nadacht over de cirkel van vreugde. Het plezier wat ze elkaar hadden gegeven. Het geschenk wat rond was gegaan.